Er zijn van die games waarbij je van tevoren weet wat je mag verwachten, denk aan Mario, FIFA of Call of Duty. Er zijn echter ook games waarbij je van tevoren totaal geen idee hebt wat je te wachten staat, sterker nog, zelfs na het uitspelen blijft je nog dagenlang de vraag achtervolgen wat je nu gezien en bovenal gedaan hebt. Welkom bij Killer is Dead.

Alvorens we in gaan op de game zelf is het belangrijk te vermelden dat Killer is Dead ontsprongen is uit het brein van Goichi ‘Suda51’ Suda. De man bewees met games als Killer7, No More Heroes, Shadows of the Damned en Lollipop Chainsaw al eerder dat hij opvallende titels maakt en zijn nieuwste werk vormt hier geen uitzondering op. Hoofdpersoon in de game is Mondo Zappa, een huurmoordenaar die werkt voor de Bryan Execution Firm. Teveel over het achterliggende verhaal weggeven zou direct resulteren in spoilers, wel kunnen we vermelden dat de game bestaat uit meerdere episodes die zich in een meer futuristische setting afspelen. O ja, en Zappa heeft een mechanische arm onder de naam Musselback.


Dat we dit laatste tussen neus en lippen door vermelden is een beetje zoals Suda51 zijn games graag presenteert: rare elementen die tegelijkertijd normaal aanvoelen in zijn creaties. In dit geval beschikt de hoofdpersoon over een katana onder de naam Gekkou (Moonlight). Nu is een katana als wapen niet heel vreemd, ware het niet dat deze het bloed van vijanden tot zich kan nemen om als munitie te dienen voor zijn cyborgarm. Deze arm blijkt zeer nuttig vanwege diens verschillende wapenfuncties zoals een standaard geweer, een boor of een laser. Je zult niet ieder van deze functies direct kunnen gebruiken, naarmate de game vordert speel je er meer vrij zodat je ze geleidelijk geďntroduceerd krijgt.

Als hack & slasher heeft Killer is Dead helaas niet al teveel diepgang, sterker nog, je komt al een heel eind door simpelweg op de knop te blijven rammen. Toch zouden we de game te weinig credits geven door het hierbij te laten, de ontwikkelaar heeft namelijk wel degelijk getracht om iets meer diepgang aan te brengen. Door het aanschaffen van nieuwe moves kun je steeds meer gevaarlijke combo’s maken, door verdedigingen heen breken en spectaculaire finishers uitdelen. Timing vormt hierbij een belangrijk onderdeel, wanneer je namelijk op het juiste moment een aanval ontwijkt zal de tijd vertragen en kun je terugslaan. Naast de gevechten tegen ‘normale’ vijanden, voor zover je hierover kunt spreken in een Suda51 titel, zijn er tevens baasgevechten die uiteraard weer heel absurd zijn. Het leuke van deze gevechten is dat ze steeds weer een andere strategie vereisen, waardoor er net wat meer diepgang in de gameplay komt.


Dat de ontwikkelaars niet alleen een harde hack & slasher wilden maken, maar tevens hun puberale hormonen in de game wilden plaatsen, blijkt uit de Gigolo missies. Deze sidequests bestaan uit drie stappen: het begluren van één van de twee beschikbare dames zonder dat ze dit merkt, het veroveren van haar hart door cadeaus te schenken om uiteindelijk tot je einddoel te komen: het mee mogen naar haar huis. Hoewel de daad zelf voor velen al het ultieme genot is draait het er eigenlijk om dat je extra wapens voor je arm vrijspeelt, waarbij de Gigolo missies op papier misschien nog wel spannender klinken dan dat ze in werkelijkheid zijn. Gelukkig zijn er ook andere sidequests die een stuk interessanter zijn. Qua gameplay voelen ze steeds weer verfrissend aan, hetgeen echter niet te zeggen valt over de omgevingen, deze zijn namelijk rechtstreeks overgenomen van de hoofdmissies. Omdat je ook nog eens uitgedaagd zult worden een hogere ranking te behalen zullen de omgevingen je na enige tijd dan ook gaan vervelen.

Toch moet gezegd worden dat de missies, wanneer we deze los van elkaar bekijken, steeds weer indruk weten te maken. Dit is grotendeels toe te schrijven aan de graphics die nog het beste te omschrijven zijn als cell shaded. De kleur zwart is hierbij goed vertegenwoordigd, maar nooit voelt deze kleur zo overheersend aan dat het afbreuk doet aan de ervaring. Dit gevoel is nog eens versterkt door de soundtrack die passend is bij de verschillende situaties en gevarieerd genoeg om je steeds weer te doen verbazen. Gamers krijgen hierbij de keuze tussen Japanse en Engelstalige stemmen, waarbij mijn persoonlijke voorkeur sterk uit ging naar eerstgenoemde, zo ook omdat de Engelse stemmencast geen grootse indruk maakte. Toch zijn er helaas ook andere minpunten te bespeuren, zo heeft de game veelvuldig last van screen tearing en heeft de camera soms last om de hectiek van de gevechten goed in beeld te brengen. Killer is Dead is dan ook bij te schrijven in het lijstje ‘opvallende titels van Suda51’, hetgeen voor de één een grote plus en voor de ander een dikke min zal betekenen.